Bij Pasen hoort een eitje. Punt. Hard gekookt, zacht gebakken of van
chocolade. Het hoofdingrediënt van elk paasontbijt of -brunch is dan ook
het paaseitje, daarna pas het brood. Wat ik persoonlijk nogal raar
vind, want dat hoef je tenminste niet eerst te zoeken. Waar komen die
verdraaide eitjes überhaupt vandaan? Dat weet bijna niemand, laat staan
wanneer ze hun culinaire intreden gemaakt hebben. Ik stuitte op een
zoektocht die lastiger was dan het vinden van chocolade-eieren in de heg
van de buurman op paasochtend en verrassender was dan het openen van
een kindersurprise-ei.Door Thomas Luttikhold
Onduidelijkheid
De daadwerkelijk oorsprong van paaseieren is onduidelijk. Het kan maar zo zijn dat jouw agressieve getik op een eierdop zijn oorsprong vindt in gespierde en behaarde mannen die een paar millennia geleden het begin van de lente vierden. Op z’n ‘Asterix en Obelixs’ kwam het hele dorp bijeen en vlogen de postwinterse hormonen in het rond. En tja … Waarom eieren daarmee geassocieerd worden, hoef ik denk ik niemand uit te leggen. Een iets minder stoer verhaal gaat als volgt. Christenen beoordeelden eieren als zuivel en dat mochten ze niet eten in de vastenperiode. De kippen stopten natuurlijk niet met het uitpoepen van eieren, waardoor er na 40 dagen een overschot aan eieren was.
Culinaire twist
Nu weten we nog altijd niet waar die chocolade eieren vandaan komen. Ja, van de paashaas, maar dat telt niet! Aangezien kippen geen chocola uitpoepen, ligt het toch nét even anders. De vastende christenen mochten namelijk geen chocolade en de lente vierende hormonale mannen aten liever een knots met vlees dan een UTZ gecertificeerd eitje van 95% pure chocola. Het was 1850 toen John Cadbury na jarenlang in het duister gewerkt te hebben tot het paasei kwam die wij nu kennen. Hiermee heeft Cadbury niet alleen een gelijknamig chocoladebrand op de kaart gezet, maar is ook een tijdloze traditie gestart.
Eieren zoeken
De geschiedenisles houdt nog niet op, want de eieren moeten nog gezocht worden. Een ritueel overgenomen van heidense volkeren die aan het begin van de lente naar eieren zochten. Niet voor de leuk, maar uit bittere noodzaak. Het was voedsel, zeer goed voedsel vooral na de barre winter. Dit ‘ritueel’ voeren we anno 2014 nog altijd uit. Elk jaar weer duiken de mensen in de bosjes op zoek naar eieren. Ik kan het dan ook niet helpen deze mensen te zien als ‘archeologen’ op zoek naar dat ene eitje met een onschatbare historische waarde.
Zelfs met de eierschaal is nog iets te doen:
