Een bijzonder verhaal afkomstig van het Politieteam Nijmegen-Zuid.
‘Vaak zijn we de sterke arm, maar vandaag waren we de uitgestrekte hand.’
Vanochtend ontvingen wij de melding dat iemand een vrouw op leeftijd op blote voeten had aangetroffen die niet meer wist waar ze vandaan kwam. Toen we ter plaatse kwamen troffen we de melder met de verwarde vrouw. Haar blote voeten waren gerimpeld van het natte gras. Het adres was u even ontschoten. Evenals hoe u op straat terecht was gekomen en hoelang u al buiten was.
Hierop besloten u mee te nemen om op het politiebureau uit te zoeken wie u het beste kon helpen. Onze vragen kon u niet beter beantwoorden dan met halve zinnen. Duidelijk werd wel dat dat wat kortgeleden was u weleens ontschoot, en dat wat lang weg was nog wel aanwezig was. Na contact met de crisisdienst werd besloten u te laten beoordelen voor een mogelijke crisisopname. Familie had u niet in de nabije omgeving. Uw man was pas overleden.
Onderweg naar de beoordelingslocatie hadden we het over muziek. Toon Hermans zei u, “met dat ballonnenliedje”. Via YouTube deze opgezocht en in de auto opgezet. Er verscheen een grote glimlach op uw gezicht bij de eerste tonen. U zong het gehele lied luidkeels mee. Woord voor woord.
Na West Side Story (Maria), Ramses Shaffy (Sammy) en Louis Neefs (Margrietje), keek u mij aan. “Ik hoop dat ik dit moment nooit zal vergeten! Zingen met de politie.” Ik zei dat ik het ook voor u hoopte. Ik zal het in ieder geval niet snel vergeten.
