Theo Zegers vertelt…

BEUNINGEN, 1 maart 2013 – Door Hans StratenRegelmatig gaan we op bezoek bij een bekende uit de gemeente die over het heden en verleden van het dorp wat te vertellen heeft en vragen naar zijn of haar visie over het dorp en haar gemeenschap. Vandaag zijn we te gast bij Theo Zegers uit Weurt.Ik sta voor een dilemma. Zal ik dit interview, voor mij een oude bekende, laten gaan over het leven met een handicap, of dat juist een ondergeschikte rol geven? Theo laat er geen misverstand over bestaan en bepaalt zelf de essentie.

BEUNINGEN, 1 maart 2013 –
Door Hans Straten

Regelmatig gaan we op bezoek bij een bekende uit de gemeente die over het heden en verleden van het dorp wat te vertellen heeft en vragen naar zijn of haar visie over het dorp en haar gemeenschap. Vandaag zijn we te gast bij Theo Zegers uit Weurt.

Ik sta voor een dilemma. Zal ik dit interview, voor mij een oude bekende, laten gaan over het leven met een handicap, of dat juist een ondergeschikte rol geven? Theo laat er geen misverstand over bestaan en bepaalt zelf de essentie.

We hadden elkaar al enige tijd niet gesproken en het weerzien was hartelijk. Theo is innemend en zijn vrolijkheid werkt aanstekelijk. Hij woont in een prachtig stukje Weurt met een adembenemend uitzicht. Het huis is geheel aangepast en Theo stelt dan ook “Het is een voorrecht om in een geciviliseerd land als Nederland te wonen. Ik ben zo velen dankbaar dat ik hier nog kan en mag wonen.”

Zijn leven kent één keihard moment. Op een dag in december 2002 krijgt Theo een motorongeval op de dijk (plaatselijk glad) en komt zeer ongelukkig met zijn rug op een paaltje terecht. Een dwarslaesie is het resultaat.

Theo had net een halve marathon van 21 km gelopen en maakte zich op voor het lopen van een hele. Even ervoor ook nog de Zevenheuvelen loop gedaan en verder als tussendoortjes het frequente lopen met zijn visueel gehandicapt maatje Gerard Wouters. Hoe vaak kwam je die twee in het dorp wel niet tegen? Ieder hield dan een kant van een schaatsbeschermer in de hand, om zo samen te kunnen lopen en te genieten.

En dan komt die avond in december. Hoe bepalend kan een moment en hoe veerkrachtig kan een mens zijn?

Het is juist zijn sterke karakter dat exemplarisch is voor de rest van zijn leven. Doelen stellen en willen/kunnen afzien, hebben hem en zijn gezin er bovenop geholpen. Zeven maanden is hij intern in de St Maartenskliniek en dan komt het feestelijke moment van thuiskomen.

“Het viel tegen. Van de zelfredzaamheid van het ziekenhuis was snel niets meer van over. Het huis was niet aangepast. Ik sliep in de woonkamer en niets lukte meer. Voor douchen moest ik terug naar de Maartenskliniek en op het juiste moment kwam ik jou op de dijk tegen. Jij regelde voor mij het douchen bij de paters in het klooster. Dat werd het begin en stapje voor stapje kwam ik terug. Ook de Gemeente Beuningen heeft ongelofelijk veel voor me gedaan. De verbouwing was ingrijpend en kostbaar. Zelfs de provincie heeft hierin bijgedragen.”

Je denkt toch niet dat deze sportman elektrisch gaat.

Als equivalent voor het lopen neemt hij een handbike. Daarmee zoekt hij naar een compensatie, wat hem toch niet lukt. Theo mist het competitieve hierin en ervaart een duivels dilemma in zijn lijf. Een pompje, aan zijn buik, stuurt namelijk continue een spierverslapper (om spasme tegen te gaan) in zijn lijf, terwijl zijn inspanningen hier controversieel in zijn. (bewegen om spieren te versterken)
“Ik wil wel sterk blijven, want hier moet ik het de rest van mijn leven mee doen.”

Wat is je grootste hobby?
“Grootste??, in ieder geval belangrijk is mijn trike. Ik beleef daar veel plezier aan en je gelooft het niet, maar Wilma gaat vaak mee achterop. Ik heb er bijna vier jaar overgedaan om de trike aan te passen en nu is hij klaar.”
Theo vertelt over zijn passie en gaat diep in detail over technische aanpassingen. Velen hebben hem geholpen om zijn droom waar te maken.

“Jan de Hartog belt me op een dag en vroeg of ik hem kon helpen om iets op te halen. Het bleek om een trike te gaan. Uiteindelijk na veel aandringen van Jan, kreeg hij mij zover dat ik zelf ging rijden. Ik werd met klittenband en tie-wraps vastgebonden en daar ging ik. Ik voelde het gebrul van de motor onder me. Wat was het inspannend en wat heb ik er een spierpijn aan over gehouden. Uiteraard was ik zo gespannen, omdat het de eerste keer na het ongeval was. Maar wat was ik gelukkig na afloop.”

Met de motorclub maken ze soms wel tochten van 250 km.

Met de rolstoel aan het spatbord vindt deze triker zijn weg.

Muziek
Muziek is belangrijk en zijn gitaar is bepalend. In Weurt heeft menig beginnend talent zich laten inspireren door Theo. Hij vertelt er met trots over. Elke woensdagavond is het oefenen en Theo speelt alweer vier jaar in een band. Hij laat mij opnames horen en ik ben verbaast over het niveau.

Sport
“Zwemmen was mijn sport. Zomers kon je mij vinden op de Groene Heuvels. Ik was een waterrat en wat denk je? Elke dinsdag ga ik weer zwemmen. In zwembad Oost is er dan medisch zwemmen. Dit zwembad is geschikt voor gehandicapten en daar ben ik zonder pauze precies één uur continue aan het zwemmen. Ik stel mezelf dan een beloning in het vooruitzicht voor het harde werken. De beloning is het eten van een fruithapje in de auto” (stukjes appel en peer).

Ik bedenk: wanneer ik zwem en mijn benen niet gebruik, dat die dan vanzelf naar beneden zakken en ik als een dobber in het water komt te liggen.
“Klopt, dat gebeurt mij ook. Ik gebruik mijn armen en heb geen bandjes nodig. De diepte is onbelangrijk, want ik kan toch niet staan. Verder zit ik nog in het bestuur van de sportstichting KOPROL www.stichtingkoprol.nl. De stichting stelt zich tot doel om gehandicapten te laten sporten. Je moet dan denken aan het faciliteren van lesmateriaal, begeleiding door fysiotherapeuten, de accommodatie etc. etc. We tellen 400 leden.”

(naschrift: Beuningen.Nieuws.nl zal hier later over publiceren)

Wilma zit bij de rockster achterop

Theo heeft zijn leven weer op de rails. Zijn optimisme en vrolijkheid hebben hem weer zover gekregen. Het gezin Zegers heeft het wel samen geflikt.

Als ik naar huis loop schieten mij de wijze woorden van mijn schoonmoeder te binnen.

Zo je doet, zo word je gedaan.

Foto’s/tekst: Hans Straten