Regelmatig gaat Hans Straten op bezoek bij iemand uit de gemeente die over het heden en verleden van het dorp wat te vertellen heeft en vraagt naar zijn of haar visie over het dorp. Nu is Hans te gast bij Jan van Haren (84) uit Weurt.Eind mei 2013: Ik loop tussen de buien door, heb nog net geen handschoenen aan en bel aan. De deur gaat open en de breed lachende zakenman nodigt me uit om binnen te komen.
We lopen door een stijlvol ingerichte kamer en gaan aan tafel zitten. Jan heeft zich voorbereid en opent direct met “Ja vroeger hadden de mensen nog tijd voor elkaar. En,
weet jij hoe deze straat er vroeger uit zag?”
Tijdens zijn opsomming komen we uit bij Braam Transport en Kwekerij.
“Ik weet nog, Nijmegen was al bevrijd, ik fietste met een kistje tomaten (van de kwekerij) achterop een fiets met harde banden, naar Engelse militairen om te ruilen.”
Wat zijn harde banden?
“Ik had stukken van autobanden geknipt en die om de velgen gebonden. Ik ruilde de tomaten meestal tegen Player sigaretten. Op een keer crashte er vlak voor me een Engels vliegtuig. Dat was in de uiterwaarden, vlak bij de Scharsestraat. De crew wist wel op tijd het toestel te verlaten, doch de Duitsers kregen ze alsnog in handen.”
Garage
We komen op de garage.
Vol trots laat Jan me ingelijste vakdiploma’s zien. Hij toont me foto’s van zijn bedrijf. Jan is trots op zijn levenswerk. “Het was hard werken en ik maakte veel uren. Ik weet nog dat pastoor van Heusden me ooit vroeg: “slaap jij wel eens?”
In het begin, beunde Jan vanuit het bakhuis dat voor de boerderij stond. Een kleine werkplaats, waarbij de auto’s vaak gedraaid moesten worden om er aan te werken. Meestal lagen er een paar benen (die onder een auto uitstaken) gewoon buiten. Vooral vrachtwagens van melktransport. In 1951 gaat hij ernaast een eigen garage bouwen. Goed 5 jaar later krijgt hij het dealer schap van het Oost-Duitse merk Wartburg.
“Frans Giezen was mijn eerste koper. Hij had echter een probleem. De wagen was te groot voor zijn garage. Ik heb Frans toen voorgesteld dat ik de garage voor hem groter zou maken. Op die toezegging zou de koop doorgaan en dus verplaatste ik de deuren 30 cm naar buiten en ik had mijn eerste Wartburg verkocht.”
dkyt8yphaer0vin5oxfvrdh8s
In 1966 haalde Van Haren Mazda binnen.
Door van Haren is net zo trots als haar man op het bedrijf en duidelijk wordt dat Jan veel aan zijn vrouw te danken heeft. Samen hebben ze er hard voor gewerkt en opgebouwd.
Door: “Drie hele zondagen in de maand besteedden we aan de bedrijfsadministratie, en één zondag in de maand namen we vrij om met Edwin leuke dingen te doen.”
Jan: “We hadden geen computers en prijzen van onderdelen kwamen vaak later binnen en daarom liep de administratie altijd achter.”
Door: “Jan werkte zo hard. In het begin ging hij ook nog s ‘nachts op de steenfabrieken onderhoud doen aan locomotieven en heftrucks.”
Bij de VAM (vakopleiding automobiel en motor) te Voorschoten werd Jan op enig moment examinator praktijkopleiding. Jan moest examenkandidaten beoordelen op geschiktheid.
“Dat was niet makkelijk, maar al gauw voer ik op mijn eigen koers. Als ik die monteur in mijn eigen garage wilde, dan was hij voor mij geslaagd.”
De band met klanten is door de jaren heen bijzonder. De klant staat centraal. Het verwondert mij telkens weer, dat binnen een organisatie de sfeer of cultuur buitengewoon standvastig blijkt te zijn. Zelfs wanneer er een compleet nieuw team werkt, de bedrijfscultuur nog steeds voort leeft. Ook in het huidige bedrijf herken je de oude cultuur nog.
Exemplarisch is het volgende:
“Op een nacht belt Piet Willems op, dat hij midden in de stad staat, zonder benzine. Ik sta op, trek mijn broek aan en ga direct met een jerrycan met benzine naar Piet. Hij heeft het er nog wel eens over.” Bij Edwin zie ik dezelfde vanzelfsprekendheid in zijn handelen.
En dan komen we toch weer op de oorlog en die is aan Jan en zijn familie niet ongemerkt voorbij gegaan. Vaak ingekwartierde soldaten. Voor de oorlog Nederlandse soldaten (gestationeerd in een bunker aan het kanaal) en tijdens de oorlog enkele Duitsers en daarna Engelsen.
Op de Graafse brug aangehouden en meegenomen door de Duitsers (5 soldaten).
Met hun mitrailleurs op hem gericht, beloofde Jan alles wat maar kon. Na een stevige Duitse reprimande mocht Jantje van Haren, drie maten kleiner, vertrekken.
“Ik heb voor de Duitsers loopgraven moeten graven aan de andere kant van het kanaal. Dat was toen ze de geallieerden verwachten. Daarna kwamen de Engelsen en werden ook zij bij ons ingekwartierd. De Engelsen hadden alles in overvloed. Zij kookten zelf en wij aten met hen mee en zo proefden wij voor het eerst “buitenlands.”
Aan de overkant van de Waal lagen de Duitsers en schoten met scherp op alles wat ze zagen. Wij moesten echter elke dag de koeien die op de plaat (dicht aan de waal) stonden melken en soms vlogen de kogels je dan om de oren. Later moest ik van mijn moeder s ‘nachts gaan melken en op enig moment vonden ze thuis dat ook te gevaarlijk en haalden we de koeien weg.”
Jan van Haren kan vertellen en niet onverdienstelijk. Zijn kleinkinderen weten dat en zetten opa vaak in die rol. Hij gaat graag met ze naar oorlogsmusea en vertelt dan uit eigen beleving.
Jan komt nog dagelijks in “zijn” garage en nog steeds ontgaat hem niets.
Ik denk dat hij nog altijd vaart op zijn eigen motto:
Past hij in mijn garage ?, dan zit het goed.
Foto’s/tekst: Hans Straten
yohjtedk8keyjh8hdoq7ktnq0
Eerder verteld…..
April 2013: Annie Lubben
Maart 2013: Theo Zegers
Februari 2013: Jan Hendriks
Januari (2) 2013: Jan-Hein Hoftijzer
Januari 2013: Bernard Aalbers
December 2012: Monique Magdelijns
November 2012: Nellie Swartjes
November 2012: Wim Piels
Oktober 2012: Bianca Beelen Vlaspoel
September 2012: Edwin de Waal
Augustus 2012: Kees Aalbers
Juni 2012: Freek Gelsing
Mei 2012: Pater Jan Volkers
April 2012: Virginia Bartels
Maart 2012: Koos Arts
Februari 2012: Jan Lemmen
.
