Stel je voor; een klein landelijk bedrijfje heeft zijn jaarlijkse
bedrijfsfeest. Maandenlange voorbereiding leidt eindelijk tot een
apotheose. De gasten die van heinde en ver komen, worden flink in de
watten gelegd. Totdat, op de desbetreffende dag de ergste storm in 35
jaar verwacht wordt.Door Thomas Luttikhold
Het KNMI geeft code rood en roept mensen op binnen te blijven. De chef kijkt naar zijn ongebakken entrecote en ziet ‘de bui’ al hangen. De groene kliko’s zullen vanavond beter te eten krijgen dan 60% van de wereldbevolking. Toch besluit de projectleider tot 100% uitgifte en de chef vult tegen beter weten in de buffetten af.
Het verhaal van de chef
Al morrend doet de chef wat de projectleider van hem verlangt. Na een uur zijn de buffetten nog voor circa 60% gevuld en is het puinruimen geblazen. De bom barst “Ik zei het je toch” joelt de chef naar de projectleider, want hij wordt straks weer door de directie op de vingers getikt. Zijn inslag (inkooppercentage op de omzet) is te hoog en hij moet ongeveer € 35.000 bezuinigen. Dit bedrag is precies het jaarsalaris van zijn souschef die al 25 jaar in trouwe dienst is. Die souschef die nu samen met de chef honderden al dan niet duizenden euro’s aan goed voedsel in de kliko aan het dumpen is. Het zwaard van Damocles hangt boven het hoofd van de chef. Dit verspillingsbeleid kost het hém de kop of de souschef gaat de laan uit.
Het verhaal van de projectleider
Het buffet verliep pico bello, alleen het conflict met de chef zit de projectleider nog dwars. “Snapt die chef echt niet hoe belangrijk deze gast was”? Koste nog moeite werden gespaard en bij een succesvolle avond zou de gast hoogstwaarschijnlijk terug komen. In deze zeer concurrerende en financiële lastige markt kan dit nét dat duwtje in de rug zijn waardoor de projectleider zijn budget haalt. Haalt de projectleider zijn budget niet? Dan dreigt er ontslag, iets waar de projectleider slapeloze nachten van heeft. “Food waste? Waar maakt de chef zich zorgen, de omzet is toch genomen”?
Noch goed, noch slecht
Dat ‘food waste’ een complex en abstract probleem is weten de meesten al, maar dat de gevolgen te merken zijn in de thuissituatie van medewerkers is nieuw. Er is sprake van een wurgconstructie waarbij het succes van de één, de ondergang van de ander inleidt. De complexiteit komt aan het oppervlak tijdens de woordenwisseling van de chef en de projectleider. Het is cru dat beide beslissingen noch goed, noch slecht zijn. Nee, deze wurgconstructie kent geen winnaars. Alleen maar slapeloze nachten.
