Het aantal jongeren dat met een gameverslaving in een kliniek komt, blijft groeien. Wat voor Daniël begon als even een spelletje spelen, liep voor de 21-jarige jongen uit op een zware verslaving. Hij sliep nauwelijks, was broodmager en had geen oog voor zijn zwangere vriendin.
Het Trimbos-instituut lanceert dit jaar een speciale informatielijn en website voor gameverslavingen, omdat het aantal maar blijft groeien. Honderden jongeren hebben een behandeling nodig.
,,De sfeer thuis was niet altijd prettig, dus ik vluchtte continu naar mijn kamer. Daar ging ik zitten gamen. Dan werd ik rustig en voelde me even zorgeloos,” vertelt Daniël aan het AD. Als hij op een moeilijke situatie stuitte, vluchtte hij naar de virtuele wereld.
Zwanger
Tot zijn 18de had Daniël een gewoon leven naast het gamen. Hij ging naar school, had vrienden en speelde in een bandje. Toen zijn vriendin na een maand onverwacht zwanger raakte, werd het hem teveel.
,,Ik kwam te laat op mijn werk, verzon smoesjes om niet met vrienden te hoeven afspreken, deed niets aan mijn studie.” Sterker, hij bleef liever bij zijn ouders wonen, dan dat hij bij zijn zwangere vriendin introk. ,,Mijn ouders lieten me met rust. Daar kon ik lekker gamen. Dat zou niet lukken als ik met mijn vriendin ging samenwonen.”
Vrijheid
Pas als ze gaan studeren en meer vrijheid krijgen, ontsporen de meeste problematische gamers. In 2013 waren er ruim 500 jongeren met een gameveslaving. Volgens kenners is dat slechts het topje van de ijsberg.
Het gamegedrag wordt niet altijd herkend als een probleem. ,,De ene ouder vindt 2 uur gamen per dag al te veel. De andere denkt: het valt wel mee en laat zijn kind gaan,” merkt psycholoog Daan Deenik van Solutions.
De verslaving bouwt zich, net als bij een andere verslaving, op. Gameverslaafden beginnen meestal al op de middelbare school, maar het gaat pas fout als ze gaan studeren en meer vrijheid krijgen.
,,Het gamen komt steeds meer op de voorgrond,” vertelt psychiater Paul Zonneveld van Yes We Can Clinics (YWCC). ,,Ze zitten 18 uur per dag te spelen, gaan niet meer naar school, reageren geprikkeld.”
Goede informatie ontbreekt
Het Trimbos-instituut ziet het probleem groeien. Steeds meer problematische gamers belanden in een kliniek, maar goede informatie ontbreekt. ,,Bezorgde ouders bellen regelmatig onze alcohol- of drugsinformatielijn, omdat ze niet weten waar ze heen moeten met hun vragen,” vertelt projectleider Ferry Goossens. Medewerkers van het instituut krijgen nu een training al die vragen over gamen te beantwoorden. Binnenkort start de nieuwe Gamen Infolijn.
Daarnaast lanceert het Trimbos een website met uitgebreide informatie over problematisch gamegebruik. Wat moeten ouders doen als ze elke avond ruzie hebben, omdat hun kind niet naar beneden wil komen voor het eten?
,,Vaak zijn gameverslaafden sociaal minder ontwikkeld,” constateert gz-psycholoog Floor Bakker van Iriszorg. Ze vinden het moeilijk om zich staande te houden tussen leeftijdsgenoten, worden soms gepest. In de virtuele wereld bouwen deze jongeren status op als ze goed kunnen gamen.
,De klinieken behandelen bijna alleen maar jongens. De meeste zijn tussen de 16 en 20 jaar. Populaire spellen als World of Warcraft of League of Legends houden deze gamers achter de computer. Maar ook jongeren die voortdurend van Youtube-filmpjes kijken en het continu willen volgen wat iedereen doet via Whatsapp of Facebook.”
Geen zorgen
Volgens Van Rooij hoeven de meeste ouders zich geen zorgen te maken. Bij het gros van de gamende jongeren gaat het goed. ,,De meeste ouders hoeven zich geen zorgen te maken over een gameverslaving. Ze moeten vooral begrijpen wat normaal is en wat niet,” stelt verslavingsonderzoeker Tony van Rooij.
Daniël werd door zijn vriendin wakker geschud na de geboorte van zijn dochter. ,,Ze zei: of je gaat er iets aan doen, of je ziet ons niet meer,” blikt hij terug. ,,Het werd me steeds duidelijker dat ik alles zou verliezen als ik zo doorging. Maar ik kon me niet meer voorstellen wat ik moest doen als ik niet meer kon gamen.”
Tien weken lang was de jongen onder behandeling in de ardennen bij Yes We Can Clinics. ,,Op zich was het niet moeilijk om niet te kunnen spelen, maar bij alles wat ik zag – een dorpje, een boom, rivier – dacht ik wel aan een spel.” Sinds januari is Daniël thuis. Het begin was zwaar. ,,Na een half uur dacht ik: nou, ik kan wel weer even gamen.”
Toch is het de tiener gelukt om geen spel meer aan te raken, ook al is het nog elke dag knokken. ,,Ik heb nog steeds een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: wat zou het lekker zijn om even te gamen.” Zijn vriendin, dochter en bijeenkomsten voor mensen met een verslaving helpen hem er doorheen. Inmiddels woont Daniël bij zijn vriendin, heeft hij een baan en doet hij weer leuke dingen. ,,Het is bizar hoever weg ik was, en hoe ik me van de wereld had afgesloten.”
