Willem Barentsz slaapt. Hij droomt. Van zijn schip dat met de wind in de zeilen richting Azië vaart. Via de noordelijke route. Vooralsnog blijft het bij dromen. Zijn schip is hopeloos vastgelopen in het dikke pakijs. Zijn bemanning en hij hebben een onderkomen gebouwd waarin ze de winter van 1596 doorbrengen.
Op Nova Zembla zijn de winters niet misselijk. Het is er onherbergzaam, steenkoud en ijsberen komen geregeld even buurten. Centrale verwarming? Elektriciteit? Stromend water? Niets van dat alles. En (en dat is misschien nog wel het ergst), hij heeft er geen Wifi. Kortom, wij verwende westerlingen uit de eenentwintigste eeuw zouden na drie minuten gillend gevlucht zijn. Misschien wil Willem dat ook wel, hij kan alleen nergens heen. De frisse winter op Nova Zembla heeft Willem een paar jaartjes na zijn avontuur een film opgeleverd. Daarin smacht hij hartstochtelijk naar Doutzen Kroes. Zelfs zijn gloeiende hart kan het ijs echter niet smelten.
Het is 2018. Op Nova Zembla zijn de winters nog steeds koud. Maar niet zo koud meer als toen. Er is geen Doutzen Kroes of vurige passie nodig om het pakijs druppel voor druppel te laten smelten. De bevroren barrière verdwijnt. En waar zich nieuwe wegen openbaren, daar verschijnt vroeg of laat een pionier. Vanwege het avontuur, omdat er geld te verdienen is, of vanwege een combinatie van beide. De Deense rederij Maersk vaart als eerste een beladen containerschip van Azië naar Europa. Via de Noordpool.
De noordelijke zeeroute is veel korter dan de zuidelijke, dat weet Barentsz in 1596 ook al. Het schijnt zevenduizend kilometer te schelen. Momenteel is de route nog niet erg aantrekkelijk, de rederij stuurt een verstevigd schip en laat voor de zekerheid ijsbrekers meevaren. Maar ach, die extra kostenpost lost zich vanzelf op, als ijsblokjes in een glas water. Nog even en we cruisen naar Vladivostok. Het Rijksmuseum organiseert excursies naar Nova Zembla voor een lesje vaderlandse geschiedenis. We gaan wintersporten op de Noordpool en zeezeilen in Winssen. De ontzander die nu een voorhaven graaft, heeft een vooruitziende blik.
Willem Barentsz slaapt. Hij ligt te woelen. Zijn nachtmerrie komt uit.
