Wat een lekker stuk! Ik kan er geen genoeg van krijgen. Zacht op de juiste plekken. Ik krijg het heet. Mijn hart slaat een slag sneller, mijn gevoelige snaar begint te trillen.
Wat is het toch ongekend mooi, Bachs dubbelconcert voor twee violen. Ik heb het hier over het tweede deel. Dat de violen een gesprek voeren is te zwak uitgedrukt. Dat is taal van het hoofd. Het gaat nu om de ziel. De violen omstrengelen elkaar, hebben elkaar lief. Niet als verliefde jongelingen, deze omhelzing reikt dieper. Er zit doorleefdheid in, een beetje weemoed. Omdat het leven niet alleen uit lichtvoetige lentedagen bestaat, maar ook uit storm en regen. Deze muziek raakt mij zoals alleen muziek dat kan.
Vanwaar deze persoonlijke ontboezeming? Omdat ik bezig ben mijn stem uit te brengen voor de Hart & Ziel Lijst. Dat kan nog net als ik dit schrijf. Van 15 tot en met 19 oktober klinkt de Hart & Ziel Lijst op NPO Radio 4. Wat de Top 2000 is voor de popmuziek, is de Hart & Ziel Lijst voor het klassieke repertoire. Ook al komt er geen nummer overeen, beide hitparades lijken verrassend veel op elkaar. Even voorspelbaar en met een (vrijwel) vaste lijstaanvoerder. Daarom overigens niet minder mooi. Ze vormen elk jaar een feest van herkenning.
Dat stemmen is trouwens nog een hele klus. De keuze is reuze, om het zo maar te zeggen. De selectie is slechts stap 1. Het meeste werk schuilt in stap 2. NPO wil een verantwoording voor mijn keuzes. Dat snap ik wel. De presentatoren hangen graag een verhaaltje aan een compositie, anders blijft het programma zo droog. Beschuit is ook lekkerder met een plakje kaas erop.
Alle stemmers bellen is wat veel werk, vandaar het invulformulier. Het liefst leest de redactie van Radio 4 natuurlijk dat ik Bachs dubbelconcert voor het eerst hoorde toen ik smolt in de ogen van een mooie vrouw. Dat daarom het stuk voor eeuwig aan mijn ziel geklonken is. Jammer. Dat is niet zo. Ik weet eerlijk gezegd niet eens wanneer de twee violen mijn oren voor het eerst streelden. Daar heeft Radio 4 dus niets aan.
Zonder verantwoording echter geen stem. Dus heb ik toch maar iets bedacht. Een oneliner waar elke chocoladefabrikant zijn vingers bij aflikt: “Zo’n lekker stuk, da’s puur geluk!”
