Bianca Beelen Vlaspoel vertelt…

WEURT, 1 oktober 2012 – Regelmatig gaan we op bezoek bij een bekende uit de gemeente die over het heden en verleden van het dorp wat te vertellen heeft en vragen naar zijn of haar visie over het dorp en haar gemeenschap. Vandaag zijn we te gast bij Bianca Beelen Vlaspoel uit Weurt.

WEURT, 1 oktober 2012 – Regelmatig gaan we op bezoek bij een bekende uit de gemeente die over het heden en verleden van het dorp wat te vertellen heeft en vragen naar zijn of haar visie over het dorp en haar gemeenschap. Vandaag zijn we te gast bij Bianca Beelen Vlaspoel uit Weurt.

.

Net als mijn vader…. nooit
Afspraken plant ze middels de Ipad, haar smartphone is altijd bij de hand en haar profiel staat op Facebook. Zo gaat dat in huize Beelen, hoewel Bianca weer niets met Twitter heeft.

Het is nog vroeg in de middag als ik bij Bianca op bezoek ga. De kleine Milan zit op de bank, is moe en mag naar een videootje kijken. “Hij moet niet te vroeg naar bed, anders wordt het vanavond gauw 11 uur voordat hij in slaap valt, maar kijk toch eens hoe moe hij is.” Bianca is een trotse moeder en geeft Milan nog snel een knuffel voordat wij achter in de tuin gaan zitten en hij alleen verder mag kijken.
Een leuke tuin met een prachtige lodge achterin. Hier kun je heerlijke momenten doorbrengen.

Bianca, ben je ook in Weurt geboren?
Nee, ik ben in Voorburg geboren, maar woon al sinds mijn 2e jaar in Weurt. Heel even heb ik een paar jaartjes, samen met Harold, in Nijmegen gewoond, maar nu gelukkig weer hier. Weurt heeft zo veel. Het is lekker dicht bij de stad en nog zo rustig. Hier wonen leuke mensen.

Je bent leerkracht net als je vader. Altijd willen worden?
Juist niet. Alles behalve het onderwijs, vond ik. Ik zag mijn vader als iemand die altijd werkte tot op zondagen toe. Ik zei dan ook vaak: net als mijn vader.. dat nooit.
Ik kon niet kiezen en dacht aan van alles. Dus naar de hotelschool in Maastricht en naar de opleiding toerisme en recreatie enz, enz. Van alles en nog wat en ik kwam er niet uit. Op enig moment zei mijn moeder. “Bianca ga nu eens kijken op de Pabo, dat is echt iets voor jou.” Nou, ik ben gaan kijken en ik was direct om en nu staat er weer een Vlaspoel voor de klas. Ik geef les op een school in Nijmegen op de Akkerlaan.

Bianca maakt me duidelijk dat het werk leuk is, maar dat er grenzen zijn. Dan maar liever een parttimebaan en dat geldt ook voor privacy. Ze zegt dat ze bijvoorbeeld nooit in Weurt zou willen lesgeven. Dan lever je te veel vrijheid in. Je weet veel van mensen en dus moet je niet te dichtbij wonen.
Ze vertelt dat haar vader dat al zo zag en dat hij niet wilde dat zijn kinderen bij hem op school zaten. Wonen in Weurt en werken in Oosterhout.

KK-ONTWERP
Ze vertelt me verder over hoe haar man sinds een jaar een eigen bedrijf is begonnen en dat ze tevreden zijn over de resultaten. Ze spreekt terecht en met trots over ons bedrijf.
KK-ONTWERP levert ontwerpen in grafische vormgeving en huisstijlen, maakt websites en verpakkingen. Bianca vertelt bevlogen over de ins en outs en daarna is ze weer snel praktisch en gaat verder met;
Wat ik ook zo leuk vind is dat Harold dichtbij werkt. Maar al te vaak komt het zo uit dat hij de kinderen uit school haalt of zo maar even langs komt.
Ik kijk tegen een gelukkig gezinnetje aan.

Je hebt gewoond in de stad en nu werk je er.
Wat maakt Weurt anders?
Het gaat hier gemoedelijker. Neem de basisschool hier. De leerkrachten hier, presteren het om tegen 12 uur op de deur een briefje te hangen dat de kinderen vanmiddag hun laarzen moeten meenemen, want ze gaan naar de lammetjes kijken.
Nu, dat hoeven wij in Nijmegen niet te proberen, want dan heeft ’s middags niemand laarzen.
Maar hier heeft elk kind laarzen bij zich. En die enkele kinderen die dat niet zouden kunnen, omdat hun ouders er niet zijn, daar zorgt dan weer een andere moeder voor en die brengt gewoon een extra paar mee.
Gemoedelijker. Ons kent ons.

Vakantie
De familie is net terug van een vakantie uit Frankrijk. Net onder de Ardeche zijn ze geweest. Bianca vertelt over het fijne leven op de camping en ze geniet van de eenvoud van een kleine Franse camping van slechts een tiental plaatsen, zonder recreatieteam en zonder winkel. Er was maar één klimtoestel en de kinderen zeiden meestal: Mam ik ga naar de speeltuin!! Kijk, dat is toch geweldig. Mooi weer, dat is wat we willen en liefst een bakker op loopafstand.
Op enig moment heeft Milan genoeg van zijn video en komt bij ons zitten om lekker te gaan tekenen. Met goed 3 jaar kan hij tekenen wat hij maar wil, al moet hij nu nog bedenken wat het is geworden.

Wat is het leuke van deze locatie?
Je woont hier zo leuk. De buren zijn fantastisch. We passen op elkaars kinderen en dan betekent een goede woonplek veel. Ja, hier staan de babyfoons vaak aan.

Ben ik iets vergeten, of wil jij nog iets kwijt?
Bianca denkt even na en zegt het hierbij te willen laten. Heel direct en no nonsens.

Ik realiseer me dat deze dame een representant is van de generatie Weurtenaren die het nu bepalen of er net tegenaan zitten. Ik heb vertrouwen in deze generatie en ach wellicht gaat ze Twitter ook nog ontdekken.

Foto’s/tekst: Hans Straten