Ongeveer een jaar geleden berichtte EditieNL ‘duurzaamheid is dood’[1].
Gekscherend genoeg kwam dit bericht juist op de dag van de duurzaamheid,
10 oktober 2012. Dit jaar lijkt het er op dat duurzaamheid terrein aan
het winnen is. Met de nadruk op lijkt. Supermarkten prediken dat hun
producten ‘naast duurzaam ook lekker zijn’[2]. Zij weten namelijk dat
duurzaamheid een vies randje heeft. Alleen de politiek, die haastig op
zoek is naar héél véél geld, tast nog in het duister. Zij geloven in
‘duurzaam herstel’[3]. Duurzaamheid, een duur woord voor niet weten waar
je het over hebt.Door Thomas Luttikhold
Duurzamer dan ooit
Als we de media mogen geloven, dan zijn wij duurzamer dan ooit. Toch is de aarde nog nooit dichter bij zijn afgrond geweest dan nu. Hoe duurzaam is het om een stukje bos in Brazilië te kopen om de CO2-uitstoot van een patserbak te verdoezelen[4]? Hoe duurzaam is het om jaarlijks 219 ton aan plastic te bezuinigen[5], maar op het zelfde moment naar schatting 150 miljoen euro aan eten weg te gooien[6]? Ontwikkelingen die verkocht worden onder de noemer ‘duurzaamheid’.
Een hompje klei
Begrijp mij niet verkeerd. Uiteraard zijn dit goede ontwikkelingen, alles is mooi meegenomen. Toch ontneemt het de focus van de problemen die er wel toe doen. Iedereen wil duurzaam zijn, maar weinigen weten het te doen. Ligt dit aan de mensen? Nee, aan de definitie die zo nietszeggend is en grotendeels is ingevuld door de marketingwereld. Duurzaamheid is daarom te vergelijken met een hompje klei, te kneden in de vorm die je wilt.
Goedkoopzaamheid
Wat duurzaamheid nu precies is? Dat ligt aan de boetseerkunsten van de marketeers, die inspelen op de meningen van de consument. Dierenwelzijn, milieubewustzijn of het broeikaseffect wel te verstaan. Laten deze drie nu haaks op elkaar staan. Het gebruik van papieren zakken is bijvoorbeeld goed voor het broeikaseffect, maar slecht voor het milieu vanwege het gebruik van chloor in het bleken van het papier[7]. Daarentegen schijnt de wereld minimaal een paar keer te klein om volledig over te gaan op biokip. Een ‘duurzame’ vicieuze cirkel ontstaat, waarbij de pot de ketel verwijt.
De overheid denkt oprecht de crisis te bestrijden met ‘duurzaam herstel’. Laten alle economen in crisistijd spontaan beginnen te schuimbekken van het woord duur. Nee, ik doe niet zo graag aan duurzaamheid. Liever doe ik aan ‘goedkoopzaamheid’. Vorig jaar berichtte men dat duurzaamheid gestorven was. Dit jaar, op 10 oktober, sta ik stil bij het één jarig overlijden hiervan.
Bezoek thomasluttikhold.nl/goedkoopzaamheid-deel-1 om de links te volgen.
