De Italiaanse bloemenriviera is al jaren zijn kleur kwijt. Zeg maar
gerust dat het een dorre boel is. Van horen zeggen wist ik dat de crisis
in Italië er keihard had ingebeukt. Laatst mocht ik het zelf ervaren.
Nota bene een wielerwedstrijd met de naam ‘La Primavera’ (het eerste
groen) bracht mij naar San Remo, om te tonen dat het eerste groen nog
nooit zo flets is geweest. Vervallen kassen en verwilderde
bloementuinen, kortom: een troosteloze bende. Maar de koffie in Italië?
Die smaakte beter dan ooit tevoren.Door Thomas Luttikhold
Geschiedenis
Ik hoef niemand
uit te leggen hoe rijk de Italiaanse cultuur is. In elk dorp staat een
aandenken aan de Italiaanse geschiedenis in de gestalte van een kerk. De
één groter en nog vergulder dan de ander. Maar naast de kerk, zie je
het Italië van vandaag. Een dorpscafé waar de locals de inhoud van ‘de
roze krant’ bespreken onder het genot van een ‘Lavazza’. Aan de
opgepompte wallen van de café eigenaar, de prijs van een espresso (€1,-
!!! Nederlandse horeca lezen jullie dit?!) en het vervallen terras, zie
je wat er in de Gazetta staat. De tijden zijn bar en het is hard werken
voor je geld.
Van het volk
De mensen en het café naast het rijkdom van weleer toonden mij dat Italië een land van het volk is. Het is pijnlijk om door de weerspiegeling van het bladgoud een dorp in verval te zien. Maar dit is juist de reden waarom deze cultuur zo rijk is. Sla een willekeurig Engels, Frans, Spaans of Italiaans kookboek open en de kans dat je een recept vindt met een Middeleeuwse oorsprong is groot. Zo ook frittata, de Italiaanse versie van een boerenomelet. Arme Italianen visten niet te vreten etensresten van de straat, vermengden ze met goedkope eieren en bakten dit vervolgens als een omelet. De zoektocht van het volk naar eten is nu het fundament van de keuken met wereldwijde allure.
Schaamte
Ondanks de crisis verliest deze keuken zijn allure niet. Er liggen geen kiloknallers of goedkope lokkertjes in gangpad 1. Nee, ‘gewoon’ wijn, prosciutto en pasta. Ik voel mij akelig. Ik schaam me zelfs dat in Nederland het gangpad met chips en zoutjes even groot is als hun ‘pastagangpad’. Dat wil ik ook! Ik hoef die gefrituurde troep niet eens. Ik wil mortadella, gnocchi en Grana Padano. Gangpaden vol!! En toen besefte ik het mij: rijkdom is écht niet de dikte van je portemonnee. Rijkdom zit hem in cultuur, waardes en tradities. Hoe dof de bloemenriviera ook zal kleuren, de Italianen gaan hun elan echt niet verliezen. Integendeel, hun koffie zal beter smaken dan ooit.
