Moeder Natuur heeft vreemde schepsels voortgebracht. Rupsen bijvoorbeeld, die zichzelf met brandhaartjes verdedigen. Ware kuddedieren zijn het, die ’s nachts in optocht over de stam van een eik kruipen, op zoek naar voedsel.
Als u dacht dat alleen een oude bok van groene blaadjes houdt, dan heeft u het mis. Een kale eik in deze tijd van het jaar kan twee dingen betekenen: 1) rupsen hebben alle blaadjes verorberd, of 2) de boom is dood.
Ik ben een dierenliefhebber, maar mijn liefde kent grenzen. Hoewel harig, valt de eikenprocessierups niet in de categorie aaibare beestjes. Lastpakken zijn het, die vervelende klachten kunnen veroorzaken bij mens en huisdier. Op zich snap ik het wel. De brandhaartjes vormen een verdedigingsmechanisme. Rupsen staan namelijk bij nogal veel dieren op het menu.
Als er overal gevaar loert en je bent niet snel, sterk of afschrikwekkend, wat moet je dan? Stel dat allerlei rovers graag een hapje Jan zouden lusten, dan zou ik ook wel brandharen willen hebben. Mijn hoofdbedekking leent zich echter niet zo voor zelfverdediging. Mijn stoppels, die prikken een beetje, maar daar houdt het ook mee op.
Processierups aan Kerkpad
Per toeval ontdekte ik vorige week dat de venijnige wurmpjes zich gevestigd hebben in eiken aan het Kerkpad in Winssen. Op zich een logische plek voor een processierups. De bomen staan dichtbij de kerk, maar nog veel dichter bij de basisschool en dat is vervelend. Aanschouwelijk biologielesje over rupsen en vlinders? Liever niet. Buitenspelen in de buurt van de eiken? Niet verstandig.
En al die kerkgangers die ’s zondags naar de mis gaan, kunnen beter een stukje omlopen. Niet alleen het goede komt van boven. Nee, hier rest maar één oplossing. De fik erin. Niet in de eiken natuurlijk. Hoewel, als die hevig vlammen, verzengt het vuur de rupsen ook. Maar die aanpak is misschien net wat te rigoureus.
Professionele bestrijders zuigen de nesten op en verbranden die. Om in de sfeer van kerk en processie te blijven: stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Volgens de legende herrijst een feniks uit zijn eigen as. Dat geldt niet voor rupsen.
