Het land is droog. Kurkdroog. In de Loonse en Drunense duinen woedt een brand op de dag dat ik dit verhaaltje schrijf. Boeren mogen niet meer sproeien met water uit sloten en meren. Wat nog erger is: straks drinken we alleen nog maar droge witte wijn. En daar houd ik niet van. Van de andere kant: het is mooi weer voor droge humor. Daar houd ik wel van. En ook van droge worst.
Het wordt tijd voor een dag of drie ouderwetse regen. Die druppels ben ik na een uur al zat, dat weet ik, maar het land is dorstig. Het snakt naar water als een tempelier naar bier. Als ik aan regen denk, denk ik aan de Vierdaagse van een aantal jaren geleden. De intocht op vrijdag veranderde in een waterballet. Onweer vanaf de dijk bij Mook. Mijn onverwoestbare mobieltje, een toestel uit de tijd dat Karel de Grote nog bij KPN werkte, bezweek door het vocht. En dat terwijl het verborgen zat onder een regenpak. Het hemelwater viel met bakken uit de lucht, de Via Gladiola stroomde leeg. Ik heb nog nooit zo’n rustige Sint Annastraat meegemaakt. Een onvergetelijke intocht.
Onvergetelijk is ook het moment dat ik met een groep van een man of tien arm in arm een snelstromende rivier doorkruiste. Als we gaan, dan gaan we met z’n allen. Nee, dat dachten we niet. We waadden gearmd om elkaar in balans te houden. Dat woeste water was er een dag eerder nog niet. In Fjordland, Nieuw-Zeeland, kunnen droge beddingen in een paar uur tijd in razende beken veranderen. In Nederland transformeren kabbelende stroompjes nu in droge greppels.
Onlangs wandelde ik een stukje Grenslandpad. Dat slingert zo’n beetje tussen Nederland en België. De routebeschrijving zei: U komt bij een beek met een zeer smal bruggetje. Ja, die brug kon ik wel vinden, maar waar was dat water? Ik keek eens om me heen. Wat bleek, ik stond middenin de beek! (Flauw rijmpje, ik weet het. Maar ik stond daadwerkelijk in de beek, met droge voeten). Ik ben ook wel eens zonder droge voeten een beek overgestoken. Het grootste deel van mij sprong over het water. Nog even en ik spring helemaal in het water, van de Groene Heuvels. Voordat de plas droogvalt.
